De man die naast zijn huwelijk een relatie heeft, is vaak als de dood voor het nemen van een beslissing. De partner weet meestal van niks. De minnares verkeert in een afschuwelijk vacuüm. En hijzelf wordt verscheurd en leidt met een bezwaard hart zijn dubbelleven.
Let wel, ik pleit niet voor een ‘second love’, zoals dat tegenwoordig zo eufemistisch heet. Er zijn overigens mensen die op een of andere manier zo kunnen leven, ze varen er kennelijk wel bij, de partner en de geliefde weten het en leven ermee. De vraag blijft of de drie betrokkenen kunnen zeggen dat ze gelukkig zijn? Ik twijfel daar vaak aan maar wil niet oordelen. Ieder leidt zijn leven op zijn manier en dat is ieders goede recht.
Vaker komt het voor dat de eigen partner van niets weet. De minnares weet echter alles, zij is zijn praatpaal geworden. Zij weet hoe onuitstaanbaar de partner is, dat ze hem niet serieus neemt, dat ze lauw is in bed en weinig aandacht aan hem schenkt. Nee, van liefde is geen sprake meer. Waarom ga je dan niet bij haar weg? Een logische vraag en vaak het begin van een zwalkende liefdesrelatie. Ja, dat zal hij echt wel gaan doen maar nu nog niet. Zo makkelijk is het niet. Dat begrijpt ze. Niet te lang overigens...
Het is goed dat huwelijken/relaties waar niets meer aan te redden valt, worden gestopt. Goed voor beide partners, goed voor de kinderen. Natuurlijk, beiden duiken in een zwart gat, het huis moet mogelijk worden verkocht, je komt er financieel minder goed voor te staan, de kinderen lijden eronder, en wat moeten de familie en vrienden wel niet denken... Enzovoort. Het getuigt van moed om ondanks de angsten en praktische bezwaren, de knoop door te hakken. Nogal wat echtelieden hebben die moed niet en kiezen voor een leven zonder veel geluk.
Huwelijken/relaties waar mogelijk wel wat aan te redden valt, verdienen een eerlijke kans. Ook dat is flink worstelen, het herijken van de relatie, open en eerlijk naar elkaar zijn, alles op tafel, de wil om te veranderen, om een beter mens te worden. Alles doen om de liefde in je hart weer op te rakelen. Angst en praktische bezwaren, jazeker. Die overwinnen voor de liefde en elkaars geluk, het is een hele klus maar meer dan de moeite waard.
Leven is kiezen. Ook in deze gevallen: het is het een of het ander, we blijven bij elkaar of we gaan uit elkaar. Vaak zie je echter de derde variant: de minnares. Hij ontmoet een vrouw met wie hij kan praten, die hem begrijpt, op wie hij verliefd wordt en omgekeerd. De relatie begint zo hoopvol maar loopt uiteindelijk muurvast. De man neemt namelijk geen besluit, eet van twee walletjes en probeert die situatie met pappen en nathouden zo lang mogelijk te rekken.
Ik hoor het nogal eens, de vrouwen die op en neer geslingerd worden in hun verliefdheid. Die zichzelf volstrekt voor de gek houden. Alle begrip opbrengen voor de moeilijke situatie van de man. Nee, hij houdt weliswaar niet meer van zijn partner, maar ja, om nou zomaar weg te gaan? Beiden laten zich leiden door angst en praktische bezwaren. Dus zeult de liefdesrelatie voort. Ik ontmoet vrouwen die daar volstrekt kapot aan gaan. Zij kan het niet stoppen en hij wil het niet stoppen. En zij blijft maar begrijpen, ten koste van zichzelf, dat hij niet zomaar weg kan bij zijn eerste vrouw...
Er is maar en manier om daar een einde aan te maken. Maak je los uit de wurggreep die besluiteloosheid heet. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker. Maar er is geen andere weg naar geluk. Gelukkig leven is beslissen, voortdurend, elke dag weer, beslissingen groot en beslissingen klein. Beslissen vraagt moed, een van de zes hoofdschakelaars van geluk. Zet angsten en praktische bezwaren overboord, luister naar je hart, en spring! Zeker weten dat het pijn doet, alle geluk is nu eenmaal gebouwd op pijn en verdriet, het is niet anders...
(Uiteraard kun je het woord 'vrouw' ook door 'man' vervangen en andersom)
Jan Jaap van Hoeckel