“In het gezin waarin ik opgroeide speelden agressie, ruzies, lichamelijk geweld, alcoholmisbruik en incest een grote rol. Als mijn vader dronk dan was hij agressief, onberekenbaar en vooral erg beangstigend voor mij als klein meisje. Maar ook als hij nuchter was, zorgde zijn zucht naar drank ervoor dat hij een erg kort lontje had, veel leugens vertelde en om niks heel erg boos kon worden. Er vielen rake klappen. Er waren maar weinig plaatsen waar ik me veilig voelde, was altijd op mijn hoede, leerde te kijken naar de ander om de stemming te peilen en daar mijn gedrag op aan te passen en mijn gevoel weg te drukken.
Ik ben seksueel misbruikt door mijn vader en beide opa’s. Mijn ouders zijn uiteindelijk gescheiden, maar er is altijd twijfel blijven bestaan bij mijn moeder en oma over wat er werkelijk gebeurd was. Ik was me ervan bewust dat ik niet de bescherming kreeg die ik zo nodig had. Wat voelde ik me eenzaam en verstoten, schuldgevoelens tot en met. Opa en oma kwamen op verjaardagen omdat je het niet kon maken om ze niet te vragen en daar zat ik dan, naast opa op de bank…
Ik leerde totaal niet voor mezelf op te komen, leefde mijn leven zoals zij dat wilden… want tja, ik had voor mijn verwrongen gevoel al genoeg schade aangericht. In de loop der jaren zijn in onze familie de problemen blijven bestaan zoals negativiteit, onwaarheden en onderhuidse boosheid.
Op mijn 17e kreeg mijn moeder een nieuwe relatie met een man die zich nogal dominant gedroeg, iets waar ik het erg moeilijk mee had. Er was altijd wel ruzie over het een of ander, er lag een zware druk op mij, verwijtende en kleinerende opmerkingen. Ik voelde me in de steek gelaten door mijn moeder, ze kwam niet voor me op en als ik met mijn gevoelens bij haar aanklopte, ging het altijd weer over haar: Hoe denk je wel niet hoe het voor mij is? en Ik ben genoeg gestraft in mijn leven! en meer van zulke opmerkingen.
Op mijn 18e leerde ik mijn man kennen en voelde ik me voor het eerst echt thuis bij iemand. Ik wist niet wat me overkwam. Jammer genoeg werd ik in zijn familie niet hartelijk ontvangen, mijn vader stond namelijk bekend in ons dorp om zijn dronken omzwervingen en ik was tenslotte de dochter van…
Ik vond het leven zwaar, rekende mezelf alles aan en had weinig tot geen zelfvertrouwen. Kreeg mijn verleden niet op een rij en wilde me ervan losmaken maar wist totaal niet hoe. Een lichtpunt in mijn leven was de geboorte van onze zoon. Mijn moederliefde was vanaf dag één onvoorwaardelijk. Een prachtig manneke, heel speciaal. Toen hij 7 jaar was, kregen we de bevestiging van ons vermoeden: autisme. Veel begrip en steun kregen we niet van de mensen om ons heen, in die periode zijn we er dan ook veel kwijtgeraakt.
Ik ben vaak door mijn benen gezakt… ik ging door tot ik niet meer kon, liet dan wat van mijn pijn los en ging weer verder. Tot ik op een punt kwam dat mijn accu volledig leeg was. Ik was totaal uitgeput. De onophoudelijke problemen en ruzies met mijn moeder en zus eisten hun tol, ik durfde gewoon niet voor mezelf op te komen. Uiteindelijk besloot ik een gesprek met mijn zus aan te gaan waarin ik haar aangaf dat ik graag een positiever contact wilde en dat ik genoeg had van alle ellende. Ze vatte het anders op dan ik bedoelde en in plaats van de time-out die we afspraken begon het modder gooien om me op allerlei manieren onderuit te halen. Via mijn moeder bleven de verhalen en de pijn mij bereiken.
En toen werd ik ziek. Op dat moment realiseerde ik me dat ik deze ellende geen seconde langer kon verdragen. Wat een diep dal! Totaal uitgeput en in het diepst van mijn pijn en verdriet brak plotseling het besef door dat het enige wat ik kon doen, was me losmaken van mijn familie en daarmee van alle kwaad. Ik moest de duivelsdriehoek doorbreken, diep in mij zelf wist ik: Ik moet voor mijzelf kiezen! Tot rust komen en niet meer verdrinken in mijn verleden, dat stond me te doen. Richten op mijn toekomst. Ik had een bijzonder en allesoverheersend gevoel van bewustwording, van innerlijke vrede.
Met vallen en opstaan leer ik nu liefde te koesteren, in mezelf te geloven en te accepteren en vergeven wat er gebeurd is. Het voelt als opnieuw geboren worden. En natuurlijk heb ik nog verdriet en lastige dagen, maar als je me vraagt ben je gelukkig? dan hoef ik geen seconde na te denken en is mijn antwoord een volmondig JA! Ik ben dankbaar dat ik heb mogen ontdekken dat het geluk al die tijd al in me zat. Dat mijn geluk niet afhangt van uiterlijke omstandigheden. Dat ik niet meer hoef te zoeken, dat ik al goed bén, dat er in mij een plek is waar alleen ík kan komen, waar ik gelukkig ben, ongeacht mijn verleden of mijn toekomst. Ik heb alleen maar NU.
Het is een oefenweg. Het ontdekken dat het je gedachten zijn die de verhalen in stand houden, dat je gedachten niet altijd waar zijn. Dat alles wat ik vroeger als klein meisje zo hard nodig had, dat ik dat nu mezelf kan geven. Geluk is een groot gevoel van vrijheid. Baas over eigen leven, me nooit meer klein maken. Ik geniet elke dag van de gewone dingen en van het feit dat mijn man en ik enorm naar elkaar toegegroeid zijn en respectvol met elkaar en onze zoon omgaan. Ik ben dankbaar voor de lieve mensen om mij heen die mij geholpen hebben om anders naar de wereld te kijken, me steunen door dik en dun en bij wie ik mezelf mag zijn. Genieten van de is-heid van het leven. Ik zie de moeilijke dingen die op mijn pad komen niet meer als problemen, maar als oefencadeautjes die mij laten zien waar ik sta.”