De vanzelfsprekendheid is zoek, je moet ineens van alles uitleggen, je argumenten op tafel leggen, tegenstand ongedaan proberen te maken. Pfff… op zulke momenten besef je ineens hoe lastig je leven soms is. En ik mag wel zeggen: ons leven. Het overkomt ons allemaal, die kink in de kabel waarom je niet gevraagd hebt. Het gebeurt gewoon.

Het is minder raar dan je zou denken. Mensen veranderen voortdurend, jij, ik, iedereen. Mensen veranderen, de maatschappij verandert, denkbeelden veranderen. En van ons wordt gevraagd om dat allemaal bij te benen. Onze eigen verandering, maar ook die van anderen en van de wereld om ons heen, het is soms hollen geblazen. Dat valt niet mee.

En stel dat het je lukt, dat je altijd weer in staat bent een kind van je eigen tijd te zijn. Een kind van de tijd van nu dus. Dat is een hele prestatie, en oh wat voelt dat verkwikkend, wat levert het een prachtige bijdrage aan de kwaliteit van je leven.

Maar jouw tempo is waarschijnlijk niet hetzelfde als van je partner, van je ouders of je kinderen. Of van je vrienden. We worden allemaal geconfronteerd met zaken als milieuvervuiling, de opwarming van de aarde, mensen uit andere landen en werelddelen die bij ons aankloppen, internet, sociale media, een veranderende arbeidsmarkt, het gebruik van drugs, enfin, de lijst is te lang om op te noemen.

Elke tijd heeft zijn eigen sores, dus in die zin is er niets nieuws onder de zon. En in elke tijd vinden mensen dat het toch wel heel anders is dan in de tijd daarvoor. Ook dat is standaard. En wat lastig is, we hebben het gevoel dat we over alles een mening moeten hebben. Dat moet natuurlijk niet, maar je wilt toch ook niet altijd maar zwijgend in een discussie zitten. Dus je vormt je een mening en slijpt die in de loop van de tijd aan, hij wordt steviger, je vereenzelvigt je ermee.

Om maar even heel actueel te zijn: je vindt dat ons land echt niet zo vol is dat er niks meer bij kan, wat jou betreft kunnen we voorlopig makkelijk honderdduizend of meer vluchtelingen per jaar herbergen. Dat vind je vanuit de grond van je hart. En zo heb je hommeles met sommige dierbaren, ze vinden dat je niet goed wijs bent. Hoezo? En wie betaalt dat dan? En alle woningzoekenden dan, moeten die nu nog langer wachten? Enfin, je mening maakt je bij sommigen niet geliefd, terwijl je vindt dat je een heel humaan standpunt inneemt en dat mensen best een beetje meer mededogen mogen hebben met vluchtelingen die door oorlogsgeweld van huis en haard zijn verdreven. Hoezo ons land te vol?

Het is maar een voorbeeld, sommige problemen liggen veel dichter bij huis. Roken, het gebruik van partypillen, de studie, gamen, veel ouderparen hebben daarover verschillende meningen. En hun kinderen vinden weer iets heel anders dan hun ‘ouderwetse’ ouders. Veel discussies lopen vaak vast in het zand van het eigen gelijk.  

In elke relatie wil het wel eens schuren, lopen de meningen niet altijd parallel. En ook al wil je dat liever niet, het gebeurt. Het is een logisch bijverschijnsel van onze voortdurende persoonlijke groei, van het aanpassen aan de tijdsgeest. Of een logisch bijverschijnsel van stilstand, van niet willen weten van de ontwikkelingen, het niet accepteren van de tijd waarin je leeft. Ook dat kan.

Meningsverschillen geven ons een kans om ons te verdiepen in meningen die de onze niet zijn. Mogelijk zijn ze het waard zijn om onderzocht en gewogen te worden. Misschien is het goed dat je je mening bijstelt, je leert. En tja, misschien lukt dat niet en blijft het schuren. Soms lopen vriendschapen en relaties erop stuk. Hoe pijnlijk ook, soms is dat onvermijdelijk. Er viel dus kennelijk niets meer te leren en dan houdt het op…

Ja, ons leven is soms knap lastig!

Jan Jaap van Hoeckel