U geeft aan dat ieder mens verantwoordelijk is voor zijn/haar eigen geluk. Daar kan ik helemaal in meegaan, maar... als ik mijn verantwoordelijkheid voor mijn geluk neem, ben ik dan niet heel egoïstisch bezig? Is het niet zo dat je in een relatie rekening met elkaar houdt, of het nu je partner is of je kind? En dat het wel eens kan botsen: de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk en de belangen van anderen (je man/kind)?
Klopt, geluk is de verantwoordelijkheid van jezelf. Jij en jij alleen bepaalt hoe gelukkig je bent. Geluk zit in je en komt vooral niet van buitenaf, ook al denken veel mensen dat een ander hen gelukkig kan maken, wat vaak een bron is van ongelukkige gevoelens, zowel in liefdes- en vriendschapsrelaties als in de relatie tussen ouders en kinderen.
Wat stellig ook waar is, is dat je weg naar geluk bijna altijd pijn veroorzaakt aan anderen, in meer of mindere mate. Bij scheidingen is dat wel heel manifest. Twee mensen die zich in hun relatie erg ongelukkig voelen, daar een einde aan willen maken en de weg naar hun persoonlijke geluk willen inslaan. In bijna alle gevallen zullen beiden zich ernstig tekort gedaan voelen. Ook doodlopende vriendschappen kunnen veel verdriet veroorzaken als een van de twee er een punt achter wil zetten.
Maar hoe staat het als je je niet echt ongelukkig voelt maar wel heel bewust je leven leidt en je duidelijke keuzes maakt die je geluk ten goede komen? Ook aan die keuzes kunnen anderen pijn lijden. Ze willen dat je bepaalde dingen niet doet, of juist wel doet, of anders doet, omdat ze zeggen dat ze er anders pijn/verdriet van zullen hebben. Wat dan? Terwijl jij ervan overtuigd bent, je hebt er immers goed over nagedacht, dat het de juiste beslissing is. Wat nu?
Nu ben ik weer terug bij de vraag van de vrouw. Is het nemen van de verantwoordelijkheid voor je eigen geluk in wezen niet egoïstisch? Zeker als je daarbij geen of onvoldoende rekening houdt met de belangen van anderen, die door jouw handelen tekort gedaan worden?
Ik laat de kwestie nu los en geef de vraag aan jou door, lezer van deze column. Hoe kijk jij hiernaar? Heeft het bewandelen van het pad naar een gelukkig leven iets egoïstisch in zich? Kan het strijdig zijn met de belangen van anderen, die daardoor dus geschaad worden?
Het zou fijn zijn als je hierover wilt nadenken en je mening hieronder wilt geven. Hopelijk wordt het een boeiende uitwisseling van denkbeelden. En brengen we samen wat licht in de duisternis...
Jan Jaap van Hoeckel