Ons uiterlijk, haren, borsten, buik, billen, benen, tanden, schouders, mond, tenen, kuiten, huid, kleur, vingers, handen, voeten, en ga zo nog maar een tijdje door. Er is altijd wel iets dat je flink dwarszit aan je eigen lijf. En waarschijnlijk wel meer dan één ding. Bijna iedereen heeft er last van. De een minder, de ander meer. Je loopt ermee rond, het is nauwelijks of geen onderwerp van gesprek, iedereen ziet het maar ze houden angstvallig hun mond. Volgens jou. Ze willen je natuurlijk ontzien, maar je weet zeker dat het ook de ander opvalt. Het kan niet anders...

De kalende man die krampachtig de laatste haren over zijn kruin kamde en vol angst naar buiten keek of het niet te hard waaide. De vrouw met kleine borsten die onder druk van haar echtgenoot naar de plastisch chirurg toog, hij hield nu eenmaal van grote borsten. En zij hield van hem, dus...  Wat voelde ze zich tot in het diepst van haar vezels aangetast toen hij haar jaren later aan de dijk zette.

Het zijn niet alleen de ‘onvolkomenheden’ aan ons lichaam waar we ons gegeneerd over voelen. De vrouw, al dik over de vijftig, die alleen maar kan slapen als ze haar duim in haar mond stopt. De man die al na één biertje dingen gaat zeggen waar hij zich de volgende dag vreselijk over voelt.

De dingen waarvoor we ons diep schamen.

In volmaakte harmonie leven met jezelf, oef, wat is dat ingewikkeld. Het accepteren, nee beter nog, omhelzen van jezelf. Dit ben ik van top tot teen. Zo zie ik eruit, hiermee leef ik van harte. Ik mag er zijn, nee dat is te weinig, ik ben van belang! Voor mezelf, voor mijn familie, voor mijn vrienden, voor de hele wereld. Ik ben wie ik ben, mijn lichaam en mijn geest, neem mij zoals ik eruit zie en in elkaar zit, zowel lichamelijk als geestelijk.

Leven met schaamte is een (on)aardige sta-in-de-weg voor je geluk. Dat alleen al is een goede reden om het bij kop en kont te pakken en het in de kliko te kieperen. De schaamte is in bijna alle gevallen op niets gebaseerd. Jij bent niet blij met jezelf, in ieder geval niet met bepaalde aspecten van je lichaam of van je wezen. Je veronderstelt daarbij dat anderen het dus ook niet zijn. En dat maakt je angstig waardoor je misschien bepaalde mensen, gelegenheden of omstandigheden gaat vermijden.

Schaamte is een onderwaardering van jezelf. Ik ben niet goed genoeg, die wetenschap.

De bevrijding krijgt een kans als je in ieder geval je schaamte overwint om het bij een dierbare aan de orde te stellen. Een goed gesprek kan een wonderlijke uitwerking hebben, vaak op beiden. Je bent immers niet alleen met je vermeende tekortkomingen. Het losgooien van jouw frustratie over jezelf betekent dat ook de ander je best wil vertellen waar bij hem of haar de schoen wringt. De slotsom van een dergelijk gesprek zal waarschijnlijk zijn dat jouw probleem met jezelf niet herkend wordt door de ander. En dat jij het probleem van de ander volstrekt niet deelt.

Hoe bemoedigend kan een dergelijke ontmoeting zijn. En hoe verbindend, juist omdat je iemand een blik hebt gegund in je ziel en jij ook in het binnenste van de ander mocht kijken. Het is een hele opkikker voor de vriendschap of liefde voor elkaar.

Wie een dergelijk gesprek wel eens gevoerd heeft, weet uit ervaring hoe bevrijdend het kan werken. En hoe de onderwaardering voor jezelf mede daardoor langzaam maar zeker afbrokkelt. Het overwinnen van je schaamte, het in vrede leren leven met jezelf vraagt moed van je, dat zeker. Maar wat je er voor terugkrijgt..!