Ze was niet blij met haar situatie. Ze waren nu zo’n negen jaar samen, hadden in tamelijk korte tijd drie kinderen gekregen en waren al twee keer verhuisd. Ze hadden het laatste huis fors verbouwd en woonden nu in hun eigen droom, zo omschreef ze het. En toch, ze had heel sterk het gevoel van : is het dit nou? Ik word af en toe knettergek, zei ze met veel ongenoegen in haar stem. De ritmes van alledag hingen haar soms mijlenver de keel uit.
Eten, slapen, wakker worden, de kinderen naar school, werken, naar de supermarkt, eten koken, naar de ouders, naar de yoga, de televisie, de hond uitlaten... het was een vreugdeloze opsomming die er uit haar mond kwam. Ze wilde meer, anders, spannender in haar leven en in haar relatie.
Wat houdt je tegen? Haar man! Tijd voor tranen, ze had het er zichtbaar moeilijk mee. Haar man vond het juist allemaal prima zo. Die had niet zo’n behoefte aan verandering, we hebben het toch goed zo? Ze zat klem vond ze en daar kreeg ze het knap benauwd van. Als ik het de rest van mijn leven hiermee moet doen.., ze maakte haar zin niet af.
Ja, ze hield veel van haar man, dat was het niet en hij hield ook van haar, dat wist ze zeker. Praten jullie wel eens met elkaar? Nog maar een keer dezelfde vraag. Niet alleen met elkaar, maar ook over elkaar? Precies de gevoelige snaar. Nee, dat deden ze niet. Ja, alleen als ze woorden ergens over hadden, of echt ruzie, dan werden de onvolkomenheden van elkaar breed uitgemeten... Maar fundamenteel met elkaar in gesprek gaan?
Het komt veel voor, nee, bijna in alle relaties gaat het zo. Je start samen, houdt van elkaar, bouwt iets op, je krijgt kinderen, en zo heb je eigenlijk een soort bedrijfje dat je samen moet runnen. Het is hard werken geblazen om het samenleven goed te laten verlopen. Samen aan het roer, dat gaat lang goed totdat de een het idee heeft dat je beter een andere kant op kunt varen. Dat geeft wat gekissebis, maar ook daar kom je wel weer uit. De eerste keer wel ja, maar op den duur?
Je samenleven is hanteerbaar dankzij de opgebouwde ritmiek. Belangrijk, we kunnen niet zonder. Binnen deze ritmes kunnen we ons ontwikkelen, ze geven ons de noodzakelijke houvast, ze maken ons leven overzichtelijk. Opstaan, naar bed. de maaltijden, de school, de televisie, de was, de supermarkt, de sportschool, alles verloopt in een bepaalde cadans.
Eén ding in ieder geval niet: met elkaar praten. De stuurlui zijn zo druk met het schip varende te houden dat er geen tijd is voor regelmatig fundamenteel overleg. Terwijl dat zo essentieel is om het schip echt op koers te houden. Samen praten, niet over het werk, over de kinderen, over het geld, nee over jezelf en over de ander.
Hoe gaat het met ons? Wat doe ik goed in jouw ogen, wat gaat er mis vind je? Hoe voel ik me, hoe voel jij je? Wat kan ik veranderen? Wat zit je dwars? Wat kan ik eraan doen? Wat jij? Ben je gelukkig? Varen we de goede kant op? Of is het tijd voor een andere richting?
Samen praten levert veel op. Je leert elkaar steeds beter kennen, je weet dat de ander naar je wil luisteren, dat je serieus genomen wordt. Je weet dat je het samen moet doen, dus dat de koers ook samen bepaald wordt. Samen praten met een open mind en een open hart opent ook de weg naar veranderingen die de een of de ander graag wil. Met praten blijf je problemen voor en vermijd je groeiende onvrede. Praten houdt je stevig verbonden.
Samen praten als onderdeel van je ritmiek. Elke week, elke twee weken, elke maand. Vaste prik, jaar in jaar uit. Hoe gaat het met ons? Neem de tijd, wees serieus, lach met elkaar, dat ook. Het is de smeerolie in je relatie. En als je er nog even aan twijfelt of dit je echt kan helpen, vraag het dan eens aan mensen die hun relatie op de klippen zagen lopen: spraken jullie wel echt met elkaar? Je blijft schrikken van het antwoord...
Hoe doe jij het? Of hoe deed jij het? Wat vind je? Hopelijk wil je hieronder reageren op deze column.
Jan Jaap van Hoeckel