Op haar veertiende was haar moeder overleden door een tragisch ongeluk. Sindsdien had ze een rotjeugd gehad, vooral door haar stiefmoeder die haar vader om haar vinger wond. Ze was al op haar negentiende getrouwd, kreeg twee kinderen en eindelijk leek het geluk haar toe te lachen. Niet dus. Haar man bleek nogal te drinken, ze kende hem niet anders, maar lang had ze de hoop gekoesterd dat het wel minder zou worden. Na 11 jaar was het gebeurd en was ze met haar kinderen uit huis gevlucht. Ze woonde nu alleen, had een vriend, de kinderen deden het goed op school, maar nu was haar vriend werkeloos geworden... Nu dat weer, verzuchtte ze!
Ze zat al een tijdje in de put, maar ja, ik heb ook wel heel veel tegenslagen gehad in mijn leven, geen wonder dat het niet goed met me gaat...
Wat me opviel was dat ze alles wat er mis was gegaan in haar leven zo gedetailleerd kon oplepelen, hoe lang het ook geleden was. Het was een stuk van haar leven geworden, ze droeg het met zich mee. Alle ellende bleef voor haar actueel, was verbonden met haar leven nu. Zwaar en inmiddels niet meer te tillen.
Tegenslagen. Dat woord zegt al genoeg. Als je de dingen die niet mee zaten in je leven voortdurend zo blijft typeren, lijkt het wel of ze los van je staan, alsof jij er niks mee te maken hebt. Het overkomt je ongevraagd, het verziekt je leven, waarom moet mij dat nu overkomen?
Het is voor sommigen moeilijk te bevatten dat ons leven zo in elkaar zit. Leven moet alleen maar leuk zijn en als het dat niet is, dan moet dat wel op een vergissing berusten, leven moet perfect zijn, die gedachte...
Perfectie bestaat niet. Imperfectie, juist dat is het belangrijkste kenmerk van ons leven. Dingen die we als aangenaam ervaren en dingen die we van niet leuk tot heel erg ervaren, ze komen allemaal op ons pad. Dat is gewoon, iedereen heeft zo’n leven, er is niks anders. En het zijn niet de omstandigheden zelf die ons dwars kunnen zitten maar onze eigen beleving ervan.
Mensen gaan dood, mensen scheiden, mensen kunnen vervelende dingen doen, banen gaan verloren, objectief gezien allemaal standaard. Maar als het je persoonlijk overkomt, als je erbij betrokken raakt, dan voel je de gewone dingen niet meer als gewoon. Het lastige is, je kunt zulke dingen niet vermijden, ze komen op je pad, hoe dan ook en wanneer dan ook. Nee, het IS je pad!
Leven is imperfect, het is een hele kunst om dat voluit te kunnen accepteren. Leven is leuk en niet leuk, daar moet je het mee doen. Leven kent in wezen geen tegenslagen, we kunnen ze wel als zodanig ervaren. Dat ligt dus bij onszelf. Levenskunst is niet het proberen te vermijden van het welhaast onvermijdelijke. Levenskunst is: accepteren dat er van alles op je pad komt, ook de nodige niet-leuke dingen. En levenskunst is vooral: weten hoe je weer overeind komt als je bent neergekwakt, het genoegen proeven weer rechtop te staan in het besef dat je valpartij je iets wezenlijks heeft gebracht, je wijzer en rijker heeft gemaakt.
In die zin zijn tegenslagen maar tijdelijk van karakter. In veel gevallen zijn het juist die momenten die zoveel waardevols toevoegen aan je leven. Shit als mest voor een gelukkig leven...
Jan Jaap van Hoeckel