Onlangs kreeg ik van een vriendin via facebook een berichtje met een foto erbij van een meertje, stralende lucht en zij in het water, zwemmend. Hoe warm zal het water geweest zijn? Ik denk twaalf of dertien graden hooguit. En kijk wat ze erbij schreef: Een onbeschrijfelijk moment toen ik vanmorgen met goed gezelschap in het meertje in de bossen zwom. Aan mijn linkerkant hertjes die op een heuvel stonden te grazen, rechts de zon die in mijn gezicht scheen. Plus het besef dat ik een nieuwe en behoorlijke grens had verlegd voor mezelf en ondertussen wat oude overtuigingen had verdronken. Toen voelde ik me in een woord 'WAUW'!

Hoe intrigerend. Ik volg haar al een tijdje, ze heeft een forse ziekte achter de rug, is in een diep dal terecht gekomen en heeft zich met alle moeite die je je kunt bedenken weer een weg naar boven geknokt. Tijdens dat hele proces is ze flink geconfronteerd met zichzelf, hoe ze dacht en deed en hoe ze zichzelf beperkte, zoals iedereen overigens doet. Op een gegeven moment heeft ze zich laten verleiden om onder goede leiding in een ijsbad te gaan zitten om haar eigen grenzen op te zoeken met als doel die een stuk op te rekken. Ze was euforisch over die ervaring en vond het ongelooflijk hoe je zelfs in staat kunt zijn met je geest je lichamelijke reacties de baas te worden.

Sindsdien trekt ze regelmatig een ochtendbaantje in de plas die ze op facebook had gezet, ongeacht de temperatuur van het water. Hoe prachtig dat ze kon beschrijven wat ze ervoer aan schoonheid en vooral dat ze wist dat ze haar grenzen weer verder had opgerekt en bepaalde overtuigingen overboord had gezet.

Ik voelde me aangestoken door haar kracht en schreef haar terug: Ik ben zo benieuwd naar die verdronken overtuigingen...

Al snel daarna kreeg ik het antwoord: Die overtuigingen waren zoiets als: ik kan niet zwemmen en daardoor vond ik zwemmen niet leuk, een plaatje over hoe mijn lijf eruit moest zien voordat ik in bikini ging, kou is vervelend en daardoor vermeed ik alles wat kou is, water in de zee en in zo'n meertje is vies enz. Allemaal belemmerende overtuigingen waardoor ik mezelf beperkte en dus dit soort prachtige ervaringen niet kon meemaken. Nu dus wel.

In een tweede berichtje vulde ze dat nog aan: Ik zit nou eenmaal zo in elkaar dat ik mijn leven lang blijf ontdekken en ontwikkelen, dus wil groeien in plaats van me te beperken. Moest wel even wat muren omverslaan, maar ach... never a dull moment…

Wat mooi om te lezen. Wat een prachtig voorbeeld is zij van iemand die zich bewust is geworden van haar beperkingen en besloten heeft om er iets aan te doen. Veel overtuigingen slaan je in de boeien. En beperken dus je leven. Je haalt niet dat uit jezelf wat er in zit.

Zij is niet uniek, ik durf te beweren dat elk mens er in meer of mindere mate last van heeft. Of misschien zeg ik dat wel verkeerd, heel veel mensen zijn al zo vertrouwd met hun leven, dus inclusief alle beperkende overtuigingen, dat ze helemaal niet in de gaten hebben dat ze hun leven wel heel strak omkaderd hebben. En dat het allemaal zoveel leuker, mooier, boeiender en dus gelukkiger kan dan het nu is. Ze zijn daar niet mee bezig. Het is zo, punt.

Het gaat mij niet aan, ieder leeft het leven zoals hij of zij zelf wil. Maar ik vraag me wel iets af.  Als je je bewust zou zijn van de vele overtuigingen die je in je leven verzameld hebt en je jezelf echt en oprecht zou afvragen of je er vierkant achter staat, dan zou het weleens kunnen zijn dat er iets wezenlijks met je gebeurt: je gaat twijfelen. Misschien. En hopelijk. En je zult ontdekken dat het vastklampen aan overtuigingen iets te maken heeft met de angst voor het onbekende waarin je je begeeft als je ze los zou laten.

De facebookvrouw heeft er ernstig ziek voor moeten worden om die angsten te kunnen overwinnen. Ze kent nu de vreugdevolle ervaringen van het loslaten van die beperkingen. Een voor een, langzaam maar zeker. Steeds meer. En ze is er ongetwijfeld nog lang niet. Want eenmaal dat pad ingeslagen wil je alsmaar voorwaarts en nooit, nooit meer terug. Ze is een bron van inspiratie. Voor mij. En wie weet voor jou.

Jan Jaap van Hoeckel