Niet klaar dus. Ja juffrouw, u vergeet wel die retourbon, is dat de gewoonte hier? kwam er bits uit de man. De kassadame keek verschrikt op: oh, sorry mijnheer en toetste snel het bedrag van de retourbon in op haar kassa. En ik zei het nog zo, u bent toch niet doof! Zijn vrouw trok hem met een verstoorde blik aan z’n mouw toen de aangeslagen kassadame zonder woorden hem het geld overhandigde. Kees, kom nou..!
Dit was het muisje, het staartje kwam toen ze eenmaal van de parkeerplaats waren weggereden. Wat deed je nou? Klonk de vrouw geërgerd. Hoezo? Die trut was gewoon die bon van de lege flessen vergeten, ja, zo kan ik ook mijn geld verdienen!
Kees was gewend om te zeggen wat hij dacht, dat was immers zijn goede recht. Het was een kwartiertje rijden naar huis en ze hadden de volle tijd nodig om tot een slotsom te komen. Zijn slotsom. Zo ben ik nu eenmaal!
Zo ben ik nu eenmaal! Klaar, discussie gesloten. Het komt nogal eens voor, mensen die op hun vingers worden getikt voor hun onprettige gedrag en die er zich vervolgens met dit jantje-van-leiden vanaf maken. Vooral in relaties en tussen vrienden. Natuurlijk, het is nooit leuk om bekritiseerd te worden. Aan de andere kant, kritiek, vooral als het uit een goed hart komt, legt een stukje in ons bloot waarmee we kennelijk anderen en onszelf tekort doen. Werk aan de winkel...
Het is waar, we hebben geen zeggenschap over onze genetische erfenis, die is in wezen onveranderlijk. Maar veel van onze gedragingen - zowel de positieve als de negatieve - zijn op een of andere manier aangeleerd. Met dank aan onze ouders, aan onze sociale omgeving of aan onszelf. De reacties van anderen bieden ons de kans om kritisch te zijn op onszelf, om na te denken over dat wat we doen en niet doen. Het helpt ons om ons leven te sturen en daardoor te veraangenamen. Daar zijn we zelf goed mee, maar ook anderen.
Op het moment dat je de kreet Zo ben ik nu eenmaal! slaakt geef je zonder omhaal aan dat je je niets wenst aan te trekken van dat wat de ander tegen je zegt. Die staat met lege handen. Je hebt duidelijk gemaakt dat je gedrag onveranderlijk is, zo is het en zo blijft het. Nee, je zegt dat het zelfs onmogelijk is om er iets aan te doen. Een leven gegoten in beton. Dit ben ik, punt. Wat de ander betreft is het: slikken of stikken...
Die houding is een flinke sta-in-de-weg voor je geluk. Juist de wil om te veranderen, om je denken en doen waar nodig voortdurend bij te sturen, om de elasticiteit van je geest te handhaven tot aan het einde van je dagen, brengen je ver in je leven.
De wil om te veranderen is niet aan leeftijd gebonden, in tegenstelling tot wat vaak beweerd wordt. Ja, op zijn leeftijd kun je echt niet meer veranderen! Veel gehoord en niét waar vooral. Het gaat niet om kunnen, het gaat om willen! Iedereen kan altijd veranderen als het nodig is, jong en oud. En van willen naar doen is vervolgens nog maar een kleine stap...
Zo ben ik nu eenmaal! Mocht je het zelf al af en toe zeggen, kieper het dan in de kliko! En als anderen het tegen je zeggen, neem er geen genoegen mee, maak het hem of haar duidelijk dat iedereen altijd en overal zichzelf kan aanpakken en dingen kan veranderen. Zelfs aan genetisch overgedragen eigenschappen is aan de randen nog best wat te schaven...
Herken je dit? Van jezelf of van mensen in je omgeving? Fijn als je daar iets over kwijt wilt via een reactie.
Jan Jaap van Hoeckel