De man tegenover me vertelde wat hem was overkomen. Zijn zoon en schoondochter waren de gelukkige ouders van een schat van een dochter van nog geen halfjaar oud. Hij kwam er vaak en genoot van dit jonge gezin. Hoe bijzonder om te zien hoe deze twee volwassen mensen zich ontpoppen als toegewijde ouders die hun baby met veel liefde en aandacht omgeven, zei hij, en hoe zij met alle geduld van de wereld met haar aanhummelen. En al even bijzonder is het om mee te mogen maken hoe mijn kleinkind dag na dag leert, het gaat maar door.

De trotse man vertelde hoe hij op een namiddag bij het gezin was, zijn zoon was nog op zijn werk, zijn kleindochter kroop een beetje door de kamer. Op een gegeven moment ging zijn schoondochter naar de keuken, er moest immers gekookt worden. Uiteraard werd hem gevraagd om heel goed op te passen. Hij knikte bevestigend, de baby zou niets overkomen.

Hij zat op de bank, zijn kleindochter kroop wat onhandig over de vloer. Ach, dacht hij, ik zet haar bij mij op de bank, kan ze daar een beetje rondkruipen. Hij vertelde hoe ze met veel moeite een beetje van kussen naar kussen klauterde en ze het kennelijk goed naar haar zin had. De keukendeur zwaaide open, zijn schoondochter overzag het schouwspel en zei streng: Nee dit wil ik niet, de baby is nog veel te jong, dadelijk valt ze van de bank! Daar was hij niet van gediend, deze betutteling, ging in de verdediging en vond dat de baby rustig op de bank kon blijven, er zou echt niets gebeuren. Mokkend liet zijn dochter het daarbij en liep weer de keuken is.

Ze had de keukendeur nog niet dichtgetrokken of boink!! Toch even niet goed opgelet, daar lag de baby op de grond, onmiddellijk in een jammerlijk gehuil uitbarstend. Ik voelde me knap onhandig en schuldig, zei de man met een schuldbewuste blik. De keukendeur zwiepte open, zijn schoondochter pakte het huilende kind van de vloer en gaf hem flink van katoen: ik had nog zo gezegd dat ze niet op de bank mocht kruipen maar jij wist het zogenaamd beter, kijk nou eens wat er gebeurt!

Zijn reactie ging volstrekt op de automatische piloot. Ja hoezo? Dat had iedereen kunnen gebeuren, jou ook. Kan ik het weten dat het kind ineens een onhandige manoeuvre maakte waardoor ze van de bank viel? Je moet je niet zo aanstellen, dat kind is gewoon geschrokken, daarom huilt ze, ze heeft zich echt geen pijn gedaan, kinderen zijn nu eenmaal van elastiek. Jeetje wat een gedoe om niks!

Tot mijn verrassing zei hij dat deze riedel weliswaar door zijn hoofd schoot maar dat hij zich had ingehouden. Ik heb geen zin om op de automatische piloot te leven en standaard reacties te geven op de dingen die gebeuren. Ik heb geleerd om in elke omstandigheid na te denken en me af te vragen wat er werkelijk aan de hand is. Hij somde het nog eens op. Mijn schoondochter laat weten dat ik iets niet moet doen, ik vind dat onzin en wimpel haar opmerkingen af. Vervolgens gaat het mis en gebeurt er precies waar ze voor vreesde. Het kind schrikt, huilt, heeft misschien wel pijn, mijn schoondochter is eveneens van haar stuk en leest me de les.

Toen hij begreep wat er werkelijk aan de hand was kon hij reageren. En hoe! Je hebt gelijk, dit is jouw huis, het is jouw kind, jij bepaalt wat er in jouw huis en met jouw kind gebeurt, niet ik. Ik moet voortaan beter naar je luisteren, dit was dus stom van me, het spijt me.

Deze man moest deze fout kennelijk maken om voorgoed iets te leren. Op de eerste plaats over de opvoeding van zijn kleindochter. Hij bepaalt niet hoe dat gaat. Ouders gaan over hun eigen kinderen. Zij bepalen de maatstaf, zij geven aan wat goed en niet goed is, wat mag en niet mag, ervan uitgaande dat het liefdevolle ouders zijn. En op de tweede plaats, maar misschien is dit wel de eerste plaats: respecteer de mening van een ander, ook als het niet direct de jouwe is.    

Vallen en opstaan, het is werkelijk een snelkookpan…

Jan Jaap van Hoeckel