Ons gesprek ging voornamelijk over zijn drukte. Op het werk, thuis, het ging maar door. Er was altijd wat te doen, hij rende zich suf. Nee, je hoort me niet klagen hoor, we leven nu eenmaal in een snelle tijd. Het lijkt wel of alles steeds sneller gaat. Heb jij daar ook zo’n last van? Ik hoorde hem vooral wel klagen! Zijn klanten zaten hem alsmaar op zijn huid, de deadlines werden steeds krapper. Zijn vrouw eiste van hem dat hij het vaderschap serieus nam, dus moest hij regelmatig met zijn kinderen op pad, naar het sporten, naar vrienden en vriendinnen, en nu dus naar het afzwemmen van zijn dochter.
Ik luisterde met aandacht, knikte zo af en toe en zag hem regelmatig afwisselend op zijn telefoon en zijn horloge kijken. Veel tijd om het gesprek uit te diepen was er niet, er moest per slot van rekening ook nog gegeten en gedronken worden. Sorry, ik moet weg, het spijt me, fijn dat we even hebben bij kunnen praten. En weg was hij. Vergat hij ook nog zijn jas die ik hem flux nabracht. Gezellig is anders realiseerde ik me.
We leven in een snelle tijd, zoveel mensen weten zo goed hoe het komt dat ze de benen onder hun kont uitlopen. Het ligt aan de tijd. De maatschappij vraagt steeds meer van ons: werken, kinderen opvoeden, de gevarieerde vrijetijdsbezigheden, je sociale verplichtingen. Vierentwintig uur, het is te weinig, veel te weinig...
Je mag je iets afvragen bij deze houding. Waar ben je zelf? Waar is jouw verantwoordelijkheid? Hoe kun je de tijd en de maatschappij nu de schuld geven van jouw voortdurende gedraaf? Onze tijd is zoals tijd altijd geweest is sinds we ‘m gedefinieerd hebben. En de maatschappij, dat is niet iets buiten onszelf, we zijn het zelf, we zijn er gewoon een stukje van, wij bepalen mede hoe die eruit ziet.
Als je draaft en sjouwt en zegt het alsmaar druk te hebben moet je vooral bij jezelf te rade gaan. Jij draaft, jij sjouwt, jij doet alsmaar druk! Niemand staat er met een geladen pistool achter je, de tijd niet, de maatschappij niet. Ieder mag zijn eigen leven leiden in zijn eigen tempo. Door de reden van drukte buiten jezelf te leggen probeer je te ontsnappen aan je eigen verantwoordelijkheid, aan je eigen vrijheid van denken en doen. Omdat het zogenaamd niet aan jezelf ligt kun je ook ongegeneerd klagen. De tijd en de maatschappij moeten gewoon langzamer worden, dan zou het probleem opgelost zijn.
Wie zich zo voelt zou zichzelf tot de orde moeten roepen. Kijk eens wat je doet, kijk eens hoe je kennelijk een willooss slachtoffer bent van collectief zelfbedachte omstandigheden. Realiseer je dat je heel goed bent in ja-zeggen en dat je een beetje bang bent van nee-zeggen. Dat je sowieso bang bent dat, als je je ijltempo afschaft, je dingen zou missen. Zoals werk, orders, klanten, afspraken, vrienden, feestjes. En daar moet je dus niet aan denken. De vraag is of dat waar is, of bij een tempo dat beter bij je past je leven compleet in elkaar zou donderen. Hoogstwaarschijnlijk niet, nee, zéker niet!
De wereld zit te springen om mensen die zich niet laten ringeloren door de omstandigheden maar die ferm kiezen voor hun eigen leven. Op hun eigen manier, in hun eigen tempo. En ja, als je gewend bent om in een sprint je leven te leiden, zal het niet meevallen om te vertragen. Maar als je het wilt gebeurt het, je leven zal er een stuk aangenamer van worden. En niet alleen het jouwe, ook dat van de mensen om je heen ongetwijfeld.
Jan Jaap van Hoeckel