Ze kwam erachter, het huis was te klein. Ze voelde zich vreselijk, hij ook overigens. Het duurde lang voordat ze hun relatie weer een beetje op het goede spoor hadden. Oeverloze gesprekken, veel verwijten, veel pijn en verdriet, veel spijt ook. Wat bleef was de liefde voor elkaar, dat juist maakte het zo ingewikkeld, was dat maar niet zo, dacht ze af en toe stiekem. Hield ik maar niet zoveel van deze man, dan had ik hem zo de deur uitgeknikkerd. Klaar, eigen schuld dikke bult!
Ik vergeef je, zei ze met tranen in haar ogen na bange weken en een bijna onophoudelijke stroom aan woorden, verwijten en spijtbetuigingen. Ik vergeef je. Samen deelden ze hun ontroering, wat hielden ze veel van elkaar. Zij was vergevingsgezind van aard, zei ze. En ze maakte het waar. Ook nadat hij jaren eerder te grof tegen haar had uitgepakt. Ook toen hij eens per ongeluk haar auto total loss had gereden. Ook toen hij hun dochter een mep had verkocht. Enfin, wat kan er naast het gedeelde lief in achttien jaar ook allemaal fout gaan...
Hij prees zich gelukkig met haar. Hijzelf was veel minder goed in vergeven, hij bleef vaak nog lang namokken als zij eens uit de bocht vloog.
Vier jaar later ging het mis. Liefde kan slijten, ze waren langzaam maar zeker toch uit elkaar gegroeid, de communicatie was minimaal. Hij vertrok, zei hij. Het ging echt niet meer. Het laatste gesprek was als een zak met vuurwerk die per ongeluk in de woonkamer tot ontbranding kwam. De verwijten vlogen alle kanten op, de felheid was beangstigend. Wat? Heb jij er genoeg van? Jij, die zonodig met die slet van een secretaresse het bed moest delen, jij die je kind zonodig moest afrossen, die mijn wagen in de poeier heeft gereden, jij die... die...
Vergeving. Het is een prachtig woord, maar vaak is het ook niet meer dan dat. Vergeven is ingewikkeld. In dit geval was vergeving slecht de dekmantel voor een enorm zoutvat. Alles wat hij in haar ogen had misgedaan, gooide zij nu voor zijn voeten... Het zoutvat was goed gevuld, al zijn misstappen waren geconserveerd, niets was er bedorven, niets vergaan, alles kwam eruit zoals het er was ingestopt. Met alle pijn en emotie van dien. Vergeving nul.
Dit gebeurt vaak. Mensen die zeggen vergevingsgezind te zijn. Die zeggen dat ze heel tolerant zijn. En op die manier uiteindelijk over dingen heenstappen. Die met de beste bedoelingen de pijn en het verdriet die de ander hen aandoet (zo voelen ze dat) loslaten. Totdat... er een kink in de kabel komt. De grenzen zijn bereikt, de relatie klapt uit elkaar. Blijkt er niets vergeven te zijn. Alles opgepot in een zoutvat...
Vergeving zit in je hart, liefde wint het van pijn, boosheid, verdriet. Bij vergeving is je hart aan het woord, je laat je pijn en frustratie los, je sluit de ander in je armen. Maar vaak vergeten we iets, wat essentieel is bij vergeven. Je verstand, ook je hersens moeten meedoen als je iemand vergeeft.
Vergeven betekent niet vergeten. Je kunt niets vergeten, ons hele leven tot in het allerkleinste detail heeft zich in ons vastgezet, niets is uit te wissen. Het is er en blijft er tot aan het einde van onze dagen. Dat geldt ook voor alle pijn en verdriet die je op je bord krijgt.
Vergeven is iets anders, dat is loslaten. Het is de overwinning van de liefde. Bij vergeving stapelt er zich niks op, er valt ook niks te bewaren want het is er niet meer. De vergeving zelf is in je opgeslagen. Bij vergeving moet je ook je verstand gebruiken. Er hoort een stellig voornemen bij, nee, een heilige belofte aan jezelf: vanaf nu is dit probleem er niet meer. Het is nooit meer een onderwerp van gesprek, nooit meer. Nooit meer zal ik het weer aankaarten. Nooit meer zal ik het in de strijd gooien.. Ik wil er nooit meer aan denken. Nooit meer. Ik vergeef.
Vergeven. Je doet het met je hart. Maar houd je verstand erbij, dat is essentieel. Kunnen vergeven is een hele kunst en van groot belang in een gelukkig leven....
Jan Jaap van Hoeckel