Ik citeer nu even de schrijver van het boek ‘De Andere Weg’, de Amerikaanse psychiater Scott Peck: liefde is de wil om je eigen zelf te ontplooien zodat het kan bijdragen aan je eigen spirituele groei van zowel jezelf als je medemensen.
Hoe frappant, de ‘ander’ komt pas aan het eind van zijn definitie aan bod. Liefde gaat voornamelijk om jezelf, om je eigen ontplooiing. Het heeft weliswaar met gevoel te maken, maar het vindt zijn bron in je wil. Je wil om jezelf, jij als persoon, te laten groeien. Liefde zit in je, in elk mens, niemand uitgezonderd. De basis van alle liefde voor een ander zit in de liefde voor jezelf.
Ik hou van mij, pas als je dat volmondig kunt zeggen, heb je de essentie te pakken. Ik hou van mij. Dat lijkt de opgave te zijn in je leven. Houden van jezelf, van je mooie en goede kanten, ja, dat is zo moeilijk niet. Je mooie ik is echter meestal maar de helft van je persoonlijkheid. Je hebt ook een andere kant, je doet domme dingen, je maakt fouten, je bent soms onhebbelijk en hebt slechte gedachten. Dat ben je ook. De kunst is om ook van die kant te houden. Liefde voor je eigen onvolmaaktheid.
Maar ik accepteer echt wel dat ik niet volmaakt ben, dat ik fouten maak, zeggen mensen vaak op de vraag of ze ook van hun andere zijde houden. Accepteren? Dat is wel heel armoedig als het over liefde gaat. Het is al beter dan voortdurend afwijzen en worstelen met je minder leuke kanten, dat wel. Maar voor de helft van jezelf houden en voor de andere helft slechts accepteren is niet erg liefdevol.
Liefde is alles of niets, om het maar eens even heel zwart wit te stellen. En natuurlijk, honderd procent bestaat niet, niemand is volmaakt. Ook al word je stokoud, dan nog zul je niet bij je einddoel zijn. Het gaat er ook niet om of je het bereikt, belangrijker is dat je de weg ernaartoe gaat, dat je stapjes zet, dag na dag. Zo groeit je liefde, zo groei je zelf. En ik haal nu weer even Scott Peck aan: wanneer iemand de grenzen van zijn persoonlijkheid heeft verlegd, is hij groter geworden.
Als je niet van jezelf houdt, heb je veel ruimte en energie nodig voor jezelf. Voor de dagelijkse confrontatie met jezelf, de competitie met anderen, de worsteling met de dingen, je ontevredenheid en frustratie. Als je zo bezet bent, hoe kun je dan ooit van een ander houden?
Houden van jezelf betekent dat je weinig of geen ruimte in je hoofd en je hart meer nodig hebt voor jezelf. Er is plaats genoeg voor een ander. De liefde voor jezelf lijkt onlosmakelijk verbonden te zijn met de liefde voor anderen. Hoe meer je van jezelf houdt, des te meer ben je in staat om van een ander te houden.
Ik hou van mij. Als je dat in alle oprechtheid tegen jezelf kunt zeggen heb je de deur geopend naar een leven in liefde. Heb je eenmaal dat stadium bereikt, dan kun je voluit van je partner houden, van je ouders, je kinderen, je familie en andere dierbaren. Maar dat niet alleen. Met ik hou van mij heb je de deur geopend naar de volgende fase: ik hou van de wereld...